کارشناسی ارشد، سلامت اجتماعی

تکه ای از متن پایان نامه :

• انسانی باشد. راب کریر[1] (1979) در کتاب فضای شهری، ساختار شهر را متشکل از خیابان و میدان می­داند و به تأثیر اجتماعی خیابان و نظارت اجتماعی در خیابان از سوی مردم توجه بیشتری دارد. او به لزوم نماسازی جداره‌های خیابان و رعایت مقیاس انسانی در فضای خیابان نیز توجه می­کند. وی معتقد به اهمیت ارزش‌های کلاسیک سنتی در کنار نیازهای معاصر بوده و از مخالفان شهرسازی مدرن می باشد. درنهایت می‌توان گفت پیاده‌راه‌ها، محل حضور همه شهروندان و مشارکت آنان در زندگی جمعی‌شان هست. این فضاها در مقیاس همه­ی شهر اقدام کرده و پذیرای گروه‌های مختلفی از شهروندان پیاده‌روی سرگردان، نقطه مقابل راه رفتن هدفمند می باشد. یک مدل راه رفتن خودانگیخته یا خود به خودی می باشد که با اَشکال متفاوت گام برداشتن و ریتم راه رفتن توصیف می‌گردد. این مدل سرگردان می باشد، زیرا قدم‌ها و ریتم راه رفتن با حالات درونی، بدنی و روانی شخص پیاده انطباق دارد؛ هنگامی‌که در حال تجربه کردن فضا و شناور شدن درون آن می باشد.
• راه رفتن ادراکی برخلاف سرگردانی، یک حالت انعکاسی از تفکر فرد می باشد. این مدل یک واکنش ساخته‌شده نسبت به تفسیر ما از مکان می باشد. این‌گونه، فرآیند آشنا شدن با فضا و حتی حالتی از مداخله می باشد. حالت پیاده‌روی سرگردان و ادراکی، روبرو شدن و کشف کردن در مکان‌های شهری را ترویج می‌دهد (متوس، 2008: 129).

با در نظر داشتن حالات متفاوت راه رفتن و پیاده‌روی از دیدگاه پدیدار­شناختی که پیش درآمدی برای شناخت الگوهای رفتاری می باشد، می‌تواند به یک همپوشانی میان حالات راه رفتن و نوع فعالیت فرد تا حدودی دست‌پیدا نمود. بدین معنا که پیاده‌روی هدفمند برای انجام فعالیتی ضروری حادث می‌گردد، زیرا فرد در آن مقصد مشخص و نیز فرآیند مشخص دارد. در حالت سرگردانی و یا مفهومی، فرد اضطراری برای انجام فعالیتی خاص ندارد و درنتیجه به فعالیت‌های گزینشی تفریحی و اجتماعی روی می­آورد. شناخت این عوامل و نیز مؤلفه­های مؤثر بر پیاده مدار بودن یک فضا می‌تواند بستر ساز ایجاد فضایی مناسب و سرزنده با حاکمیت پیاده در شهرها گردد (عباس زاده، 1392: 3).

• ریچارد سِنت[2](1977)، به موضوع حرکت در شهرها پرداخته می باشد و بر اهمیت روابط مکانی بشر­ها از راهِ دیدن، شنیدن، لمس کردن و نحوه­ی ارتباطشان با یکدیگر، تأکید می­کند. وی معتقد می باشد که سرعت حرکت در شهر با کاستن از تماس شهروندان با بافت شهری ارتباط­ای مستقیم دارد. تماس نداشتن با محیط، ناشی از چیرگی خودرو بر زندگی بشر می باشد. همچنین، فضاهای شهری بر درک مردم از آن­ها تأثیر چشم­گیری دارد. سنت می­گوید: «فضاهای شهری که درون­مایه و جوهرشان را از حضور و فعالیت­های اجتماعی: غالباً به‌صورت خود به خودی روی می­دهند و به حضور مردم در فضای عمومی نیازمند می باشد، مانند بازی کودکان، تماس­های انفعالی مردم یا ملاقات آن­ها با یکدیگر و غیره که در صورت بهبود بخشیدن به کیفیت محیط، امکان دیدار مردم و حضور به‌صورت پیاده در این­گونه فعالیت­ها نیز افزایش می­یابد.

شکل 2-3 بر اساس نوع فعالیت، سهم حضور یا عدم حضور مردم را در محیط فیزیکی ضعیف یا خوب را نشان می­دهد (گهل، 1987: 4). همچنان مطالعات اخیر نشان داده می باشد که کیفیت محیط فیزیکی عابر پیاده، کلیدی برای تشویق مردم به انتخاب پیاده­روی به‌جای بهره گیری از ماشین می باشد (سوت ورث، 2005: 246).