عبدالمجید مِنگال یه پیرمرد ۷۰ ساله پاکستانیه که همراه با ۴۲ دختر و پسر از ۵۴ بچه خود در شهر کویته پاکستان زندگی می کنه و شغل اونم رانندگی کامیونه. ایشون ۱۲ نفر از بچه هاش رو به دلایل جور واجور از دست داده و الان ۲۲ بچه پسر و ۲۰ دختر داره.
عبدالمجید میگه: ” در دوران جوونی بسیار سرحال بودم و می تونستم واسه رفاه خونواده ام سخت تلاش کنم به خاطر همین زنای زیادی گرفتم ولی بدیش اینه کم کم بعضی از فرزندانم رو به دلیل مریضی و فقر از دست دادم. من هنوزم خیلی با جدیت و تلاش زیاد کار می کنم و تونستم شرایط لازم واسه تحصیل پسران ارشدم جفت و جور کنم. اما دیگه پیر شده ام و نشاط جوونی ام رو ندارم”.
عبدالمجید در سن ۱۸ سالگی واسه اولین بار ازدواج کرد ولی از اون زمان تا حالا ۵ دوباره هم ازدواج کرده بدون این که از زنان قبلی اش جدا شه.
ایشون علاوه بر این که در این مدت ۱۲ بچه خود رو از دست داده تماشاگر مرگ دو تن از زنانش هم بوده.
ایشون در این مورد اینجور میگه: ” اونا [کودکان] شیر کافی واسه خوردن نداشتن و من هم از عهده هزینه سنگین اونا بر نمی آمدم در نتیجه تعدادی از اونا فوت کردن. یکی از همسرانم هنگام وضع حمل همراه با بچه مرد. اون مریض بود و چون ما پولی نداشتیم نتونستیم کاری بکنیم و اون مرد. من در اون دوره فقیر و بیکار بودم”.
عبدالمجید تموم عمرش رو راننده کامیون بوده و ماهی بین ۱۵٫۰۰۰ تا ۲۵٫۰۰۰ روپیه پاکستانی (۱۱۵ تا ۱۹۲ دلار) درآمد داره.
پسر بزرگ اون عبدالباری منگال اسمشه که ۳۲ ساله و اونم مانند پدرش واسه تامین مخارج خونواده به شغل رانندگی کامیون روی آورده. عبدالمجید و پسر ارشدش تنها اعضای خونواده اون هستن که کار می کنن. درآمد اونا به سختی کفاف سیر کردن شکم ۵۴ عضو خونواده رو میده.
این خونواده پرجمعیت تو یه خونه ۷ اتاقه زندگی می کنن و بچه ها هر کدوم در اتاق مادر خودشون می خوابن. مردان پاکستانی براساس قوانین دین اسلام اجازه دارن تا ۴ زن هم بگیرن اما واسه این کار باید رضایت زنان دیگه رو جلب کنن. با این وجود فعالان حقوق بشر می گن که در خونواده هایی اینطور کودکان و زنان بیشترین آسیب رو می بینن.
اما عبدالمجید میگه که با تقسیم کردن وقت خود در میان فرزندان و همسرانش و ایجاد عدالت در بین اونا تونسته علاقه اونا رو به خود در این سالیان دراز حفظ کنه.
بیشترین فرزندان اون زیر ۱۰ سال سن دارن و کوچیک ترین بچه اونم یه دختر ۲ ساله به نام بی بی زینبه. اون ادعا می کنه که زندگی خونواده پرجمعیت اون به طور کامل طبیعی پیش میره.
خونواده اون بیشتر روزا رو مجبورند غذاهای گیاهی یا دال (سوپی جفت و جور شده از حبوبات) همراه با برنج بخورند. اما در مراسم خاصی مانند اعیاد مسلمانان ایشون ۳ بزغاله می خره و خونواده در کنار هم جشن می گیرن. عبدالمجید در این باره میگه: ” ما معمولا هر وعده مقداری سوپ دال، سبزیجات و در حدود ۱۰۰ عدد نون روتی (roti) می خوریم. غذای ما همینه. اما یه جوری با این شرایط کنار میایم. لباس خوب گرانه و ما مجبوریم واسه لباس بچه ها ۴ تا ۵ تخته پارچه بخریم و با اونا لباس بدوزیم”.
عبدالمجید تایید می کنه که ۱۰ فرزندش به مدرسه نمی رن چون اون توان تامین هزینه های اونا رو نداره. ایشون در این باره اینجور میگه: ” من خیلی با جدیت و تلاش زیاد کار می کردم تا بچه ام بتونن به مدرسه برن. پسران بزرگترم سخت در تلاشند که کاری پیدا کنن. اونا تحصیلاتشان رو تموم کردن اما بیکارند. من واسه تحصیل اونا سخت تلاش کردم اما تلاش ام بی نتیجه بوده چون اونا بیکار مونده ان. دعا می کنم که هر چی زودتر کاری پیدا کنن”.
عبدالمجید در حالی که پیر شده و توانایی قبلی رو نداره اما از درخواست واسه کمکای مالی از طرف دولت هم دوری می کنه.
ایشون ادامه میده: “در آخر راهی واسه بزرگ کردن بچه ها پیدا می کنیم”.
الان جمعیت پاکستان ۱۹۴٫۹ میلیون نفر تخمین زده می شه و این کشور یکی از بالاترین نرخای زادوولد رو در آسیای جنوبی داره.
